Zo Ziet Een Postnatale Depressie Er In Mijn Geval Uit

Ok, dit wordt een zware post. Klaar voor enkele bakstenen?

Ik geef mezelf hier bloot. Dat vormt risico's. Waarom doe ik dat? Omdat ik geloof dat andere mama's ermee geholpen kunnen zijn. Al is het maar voor één enkele ziel die zich daardoor minder alleen voelt.

Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik veroordeel ook niemand, niemand van jullie. Ook niet degene met wie ik het niet eens ben.

Probeer eens de test: spreek meer openlijk tegen vriendinnen en kennissen over de donkerste kant in je leven. Kans is groot dat je met het afvalverwerkingseffect te maken krijgt. Plots zet iedereen zijn vuilnis publiekelijk op straat. Dat leert je dat er zóveel is dat je niet weet. Zoveel kanten van een leven die je nooit te zien krijgt.

Je kwetsbaar opstellen heeft dus wel een communitybouwend effect.

Bij deze dus. Het gaat al een tijdje niet goed.

Het is niet gemakkelijk mama te zijn, en zeker niet van een groot gezin. Ik wil het idee wegnemen dat alles makkelijker zou worden naarmate je meer kinderen hebt. Dat moeders van grote gezinnen supermoms zijn. Dat ze immuun zijn voor depressies. Ik vond nergens online een getuigenis van een thuisonderwijzende moeder met veel kinderen die een depressie doormaakte, en dat overhaalde me om deze blog te schrijven.

In christelijke kringen kan het 'in de mode zijn' om veel kinderen te hebben, je ziet zoveel grote gezinnen rond je. Dat kan de indruk wekken dat het allemaal niet veel inhoudt. We nemen er nog maar eentje bij! Op die lichtvoetigheid wil ik een paar loden voorwerpjes leggen. Het is en blijft loodzwaar!

Ja, natùùrlijk helpt een goede organisatie. Ik ben meer dan ooit bezig met homemanagement en opvoeding en sanity savers. Zonder die dingen zou het al helemaal niet gaan. De zesde baby is zeker ergens gemakkelijker dan de eerste omdat je al zoveel meer ervaring hebt.

Voorafgaandelijk nog: zeg me alsjeblieft niet dat we dan maar niet zoveel kinderen moesten hebben. Of niet voor huisonderwijs moesten kiezen. Ik heb fantastische kinderen en ik zie ze doodgraag. Ik geloof dat de zegen nog altijd groter is dan het dal waar ik nu doorga. Dat is een kwestie van geloof - ik zie het nu niet.

Het is allemaal heel geleidelijk begonnen. Direct na de bevalling was er veel stress, veel te veel werk in de onderneming om er een kleine baby bij te hebben, het voelde alsof we drie levens tegelijk leidden. Daarna kwam nog een emotioneel probleem dat me dag en nacht bezig hield en vanaf een kleine drie maand ging de bal echt aan 't rollen. Ik herinner me de woorden van een goede vriendin: 'drie maand is KAKHEL'. Ervoor was ik altijd snel weer opgeladen als ik momenten van rust had, maar vanaf toen ging dat allemaal minder helpen. Vanaf hier schrijf ik verder in bullets.

Zo ziet een postnatale depressie er in mijn geval uit:

• extreme vermoeidheid. Die begon rond tweeënhalve maand. De boosdoener: hormoonschommelingen naar aanleiding van de afbouw van de borstvoeding. - Zoals altijd, ging de borstvoeding bij nummer zes weer behoorlijk slecht! En bij deze al een boodschap: lieve mama's, neem hormonen heel serieus!

• een erg hoog stressniveau. Prikkelbaar voor 't kleinste. En dat zorgt er op sommige dagen voor dat kleine lichamelijke ongemakken de druppel zijn die de emmer doet overlopen. Sinds vijf weken heb ik een verkoudheid die maar niet over gaat, en het knisperen in mijn oren DRIVES ME NUTS. Moesten mijn hersenen een overheid zijn, ik diende een administratief beroep in tegen alle vuurwerkvergunningen met enkel magic circle advocaten.

• niets zien zitten. Op de ergste dagen gaat het zover dat een potlood oprapen of gaan rechtstaan een opgave wordt. Ik moest mijn notities van kiné-oefeningen uit een kast boven gaan halen... en in mijn hoofd was die opdracht een monster waar de chimaera mee verbleekt. (Intussen ben ik sinds drie weken flink bezig met bekkenbodemoefeningen :-)) Ik doé alles, maar het kost me verschrikkelijk veel moeite. Alles is maal twee (of maal honderd). Op sommige dagen voelt het hebben doorgekomen van een ochtend homeschooling als een overwinning van het kaliber van een marathon. Bezoek ontvangen: het is zelden gebeurd de afgelopen maanden dat ik het niet vijf minuten op voorhand wilde afblazen. Alles was 'te veel', elke uitstap, elk bezoek, elke activiteit. En sorry aan alle lieve mensen die me berichtjes hebben gestuurd om te vragen hoe het ging. Ook dat, contact opnemen met mensen, was en is iets dat ik me enorm ontzie.

• niet willen opstaan. Me de dag al ontzien nog voor hij begint. Heel de dag verlangen naar het moment waarop ik mag gaan slapen.

• op de ergste dagen: geen sprankeltje levensvreugde.

• heel heftige emoties ervaren. Intussen weet ik dat er een woord voor bestaat: postpartum rage. Voel ik me net dat ietsje minder slecht over mezelf :-)

• wensen om heel ziek te worden, zodat ik van alle verantwoordelijkheid ontheven word. Alleen nog maar in een ziekenhuisbed willen liggen aan allerlei infusen en draadjes. Zo voel ik me eigenlijk ook: 'ziek'. Maar het ouderschap kent geen pauzes. Dat is hard. Intussen weet ik dat die wens om ziek te worden een red flag is. Ik maak het regelmatig mee.

• hele donkere gedachten over mezelf.

• ook verschillende lichamelijke klachten zoals slecht slapen en misselijkheid (in elke postpartumperiode gehad).

Ik denk dat het ergste nu voorbij is. Ik hoop het. Die ergste dagen waren rauw.

Sowieso is het allemaal een combinatie van het innerlijke en de uiterlijke omstandigheden, die objectief gezien zwaar zijn. Maar na vorige zwangerschap had ik de objectieve omstandigheid van een huilbaby, die ik nu niet heb. Dus dat maakt de conclusie confronterender, dat er echt wel een depressie in 't spel is.

Voordeel: ik wil minder dan ooit nog iemand veroordelen. Als christen moeten we dit sowieso niet doen ('oordeelt niet, opdat ge niet geoordeeld wordt' Mt. 7:1), maar sommige ervaringen (zoals ook deze van mijn tweede bevalling) raken je zo diep dat je een diepgeworteld begrip gaat kweken.

Lees meer: 4 Dingen die jij moet horen, mama met schuldgevoelens

Hoe we omgaan met dit lelijke beest?

• alle systemen van het homemanagement en de opvoeding... Die zijn meer dan ook belangrijk... om rust te kunnen krijgen, energie te kunnen terugvinden. Vrije dagen. Sabbatweekends met het gezin. Etc.

• regelmatig alleen weg gaan.

• maximaal hulp in huis, tegenwoordig bijna op elk moment van de dag. Dat kost fortuinen (én brengt ook z'n eigen stress met zich mee), maar het is nodig om erger te voorkomen.

• ik ben viool beginnen spelen. Volgende week is mijn tweede les!

• geestelijke begeleiding. Alle schatten verborgen in het christelijk geloof.

• tegenwoordig doe ik graag al mijn pyjama aan samen met de kinderen en zorg ik ervoor dat er niks meer moet gebeuren na 20u. Omdat de allerdonkerste uren 's avonds zijn. (Oké, in de praktijk doe ik wel meestal nog vanalles, maar het is het idee dat het niet meer 'moet' omdat ik weet dat ik niets ga zien zitten...)

• dit. Schrijven.

• deze stelling heeft geen imprimatur van de plaatselijke bisschop, maar ik kwam vorige week tot de conclusie: 'taartjes en koffie zijn op alle dagen gerechtvaardigd tijdens een depressie, als men daardoor geen antidepressiva hoeft te slikken.'

• doorgaan. Met heel, heel, heel veel vallen en opstaan.

Roept dit herkenbaarheid op? Heb je zelf een dergelijke periode doorgemaakt, en wat heeft je erdoor getrokken? Reageer dan alsjeblieft.

Laat ons mekaar steunen en dragen ❤

Liefs,

Linde