De laatste tijd vraag ik me vaak af waarom mensen maar zo weinig geloven. Of liever, waarom maar zo weinig mensen geloven. En dit is zo’n beetje mijn conclusie.
Noot: dit artikel is eveneens aan reeds-gelovenden, zoals mezelf, gericht. Er is immers niet slechts dat ene moment van bekering waarop je beslist alles aan God te geven. Als christenen weten we goed dat er dagelijks een bekering moet zijn, ons terug richten naar God, om te blijven groeien in het geloof. En dus kan de titel van deze blog ook luiden: redenen waarom je stilstaat in het geloof.
Als wij niet geloven of niet voldoende geloven, ligt dat [helaas] aan ons. We sluiten ons hart dan af voor de genade. En dus is de interessante vraag van introspectie: op welke manieren kunnen we ons allemaal afsluiten voor de genade?
1. Je bakt geen zuurdesem
Zelf je brood bakken is onontbeerlijk voor de expansie van je ziel. Enkel zuurdesemlovers kunnen Jesuslovers worden.
Kidding.
2. Onwetendheid
Er is vandaag zo’n ontzettende onwetendheid. Over de natuur van de mens, de genade, wie Jezus was en wat Hij is komen doen, …
En vooral dénken we dat we geleerder zijn dan ooit en geciviliseerder dan ooit. Ongelukkige combi!
Ik vraag me altijd af waarom er geen VRT-programma bestaat dat feitelijk van nut is. Een debatformule met name met de vragen die er toe doen. Bestaat God of niet? Heeft de mens een ziel? Is Jezus echt verrezen? Is er een hemel en hel?
°Upcoming: blog over de impliciete filosofie van de hedendaagse cultuur.°
3. Je bent gehecht aan materiële zaken
Sommige mensen zijn zo in beslag genomen door materiële zaken dat er geen centimeter ruimte meer is voor geestelijke activiteit. Elke millimeter van hun geest is bezig met een renovatie, de organisatie van een trouwfeest, de bekommernissen van alledag, ...
Maar ook gelovigen zijn van deze fout niet vrij te spreken. Jaja, de neiging om onze toevlucht te zoeken in geschapen dingen in plaats van in God is voorzeker onderdeel van onze gevallen natuur.*
*de definitie van Thomas van Aquino van de zonde: conversio ad creaturas, aversio a Deo.
Zelf ondervind ik het regelmatig: als ik niet kan stoppen met werken, kan ik ook niet meer tot gebed komen. Mijn geest draait dan door en door over die materiële dingen. Ik ben, met andere woorden, gehecht.
Peter Kreeft opperde deze topvergelijking in zijn boekje Bidden voor beginners: “De meesten van ons zijn als rollende stenen: we hebben te veel vaart om af te remmen.” (Betsaïda, 2021, p. 38)
4. Je wil het niet
Als je heilig wil worden volstaat maar één ding: het willen. Je moet het gewoon hard genoeg willen.
Hetzelfde geldt voor de initiële geloofsdaad. Als je wil geloven, moet je het willen. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die oprecht op zoek is naar de waarheid, bij God zal uitkomen. Maar vaak is het de wil die het verstand voorwendsels voorhoudt: omdat ik mijn leven niet wil aanpassen, hecht ik met mijn verstand ook geen geloof aan de geloofsfeiten.
Wist je trouwens dat geloof iets is wat je moet vragen? We zijn zelf niet bij machte te geloven; geloof is een theologale deugd, dat wil zeggen dat God die in onze ziel instort (in tegenstelling tot de natuurlijke deugden, zoals geduld of nederigheid, die de ziel al spontaan kan bezitten).
“Vraag, en jullie zal gegeven worden. Zoek, en je zult vinden. Klop, en er zal voor je worden opengedaan. Want ieder die vraagt, krijgt, en wie zoekt, vindt, en voor wie klopt, zal worden opengedaan.” Mt. 7:7-8
Afbeelding van een vrachtwagen, omdat ik gisteren op de autostrade achter een truck reed die op zijn achterzijde had geschreven: "Do you follow Jesus THIS CLOSE?"
5. Je hebt geen berouw over je zonden
Als zonde het zich afwenden van God is, is berouw het tegenovergestelde: conversio ad Deum, adversio a creaturis. Berouw over 's mans zonden heeft heiligen gemaakt: kijk maar naar Augustinus van Hippo, voor wie alles veranderde toen er tranen over zijn gezicht biggelden bij het besef van zijn zondigheid.
De moderne cultuur gelooft echter niet in het bestaan van zonde. Iets is slechts relatief goed of slecht – voor zover het iemand anders kwetst. Er bestaat geen absoluut kwaad.
Als uw kleuters mekaar omwille van een rozijn welhaast vierendelen, beloof ik je dat je zal geloven in het absoluut kwaad.
Welnu, zonder zondebesef is het natuurlijk moeilijk om berouw te hebben over je zonden. (Al bestaan er echt nobele zielen die dit vanuit een soort natuurlijke goedheid wel hebben, ook al geloven ze niet in God. Heel mooi!)
De houding geen berouw te hebben kan eigenlijk gelijkgesteld worden met zelfgenoegzaamheid. En in een ziel die aan zichzelf genoeg denkt te hebben, kan God niet binnendringen. Daarom, à propos, dat onze Moeder de heilige Kerk haar liturgieën altijd laat beginnen met een schuldbelijdenis…
Lees maar de parabel die de Heer Jezus vertelde over de twee mannen in de tempel.
“Twee mensen gingen naar de tempel om te bidden, de een was een farizeeër, de ander een tollenaar. De farizeeër ging daar staan en sprak in zijn gebed over zichzelf: ‘God, ik dank U dat ik niet ben zoals de andere mensen, hebzuchtig, onrechtvaardig en overspelig, of zoals die tollenaar daar! Ik vast tweemaal per week en geef een tiende weg van al mijn inkomsten.’ De tollenaar daarentegen, die op een afstand bleef staan, durfde zelfs zijn ogen niet naar de hemel op te slaan. Hij sloeg zich vol berouw op de borst en zei: ‘O God, genade voor een arme zondaar!’
Ik verzeker jullie dat deze man gerechtvaardigd naar huis ging, en de ander niet. Want ieder die zichzelf verheft zal vernederd worden, maar wie zich vernedert zal verheven worden.” (Lc. 18:10-14)
Als we stil lijken te staan op onze weg naar God, moeten we ons misschien afvragen: is er iets tussen God en mij waarvoor ik nog geen sorry heb gezegd?
6. Je hebt voorbije ingevingen in de wind geslagen
Onder deze categorie moet ook vermeld worden: de mensen die ooit geloofden, maar het geloof (of een deel ervan) overboord hebben gegooid. Dat zijn de moeilijkste kandidaten om te winnen voor Christus!
Er zijn nog talloze andere redenen op te noemen waarom mensen niet geloven, zoals een materialistisch wereldbeeld, een pantheïstisch geloof in plaats van geloof in een persoonlijke God... Maar deze post is al lang genoeg.
Ik eindig met de parabel van de zaaier uit het evangelie van Lucas. Wie ben jij? Spoiler: ik ben ze eigenlijk allemaal (:
“Een zaaier ging het land op om zijn zaad te zaaien. Bij het zaaien viel er een deel op het pad; het werd vertrapt en de vogels van de hemel aten het op. Een ander deel viel op rotsige bodem; het kwam wel op, maar het verdorde door gebrek aan vocht. Weer een ander deel viel tussen de distels, maar ook de distels groeiden op en ze verstikten het. En weer een ander deel viel in goede aarde; het kwam op en droeg honderdvoudig vrucht.” Lc. 8:5-8
Tot binnenkort, met allemaal meer geloof,
Linde
Comments