Na bijna twee maanden waag ik me nog eens ten tonele… voor een algemene update, zonder veel toeters en bellen.
Niet vertrouwen op het eigen kunnen
Misschien kan het lopen van de 400 meter een vergelijking bieden voor mijn afwezigheid op Ons Thuis. Denk aan een overenthousiaste leerling die uit de startblokken schiet, alles geeft en aan 32 km/u sprint om vervolgens bij 200 meter dood neer te vallen.
Dat is ongeveer hoe 2024 is gegaan voor mij.
Dromen realiseren, doorgaan, systemen, verbeteren – maar ietsje te veel allemaal met een vertrouwen op het eigen kunnen waardoor ik tegen mijn grenzen aanliep.
In plaats van een boek te schrijven over huishoudsystemen, onthoud ik me tegenwoordig derhalve zorgvuldig van het lezen van boeken over huishoudsystemen. 😉
De piste van het ‘ontvangen’ bleek waardevoller voor dit seizoen in mijn leven. De sereniteit in het gezin voorrang geven. Leren genieten ‘zonder meer’ van de kinderen, zonder me druk te maken of ik hun karakter wel genoeg aan het trainen ben. Leren rusten. Vrienden bezoeken en uitstappen maken bleken hierin een heilzame factor.
Het eerste babyjaar ‘uitzitten’
Onze schattige Isidoor heeft het ons opnieuw niet gemakkelijk gemaakt. We noemen hem nu ISIS, een koosnaampje met knipoog naar de terreurorganisatie.
Ik denk dat we na drie huilbaby’s wel kunnen besluiten dat we een huilbaby-gen meedragen. GEHUIL dat ik de afgelopen acht maanden al heb moeten trotseren! Gehuil en moeilijke voedingen. Iedere voeding brengt een protest teweeg dat ongeveer het equivalent is van vijfhonderd tractors in een boerenbetoging. Soms laat ik tijdens de groentepap de oudere kinderen tikkertje spelen voor zijn neus, zodat de extreme afleiding het wint van zijn Babytoorn en ik enkele hapjes meer kan binnen lepelen.
Lees meer: 6 Strategieën Om Een Huilbaby Te Overleven
We hadden echt gehoopt dat hij na zes maanden een vrolijke baby zou worden, die af en toe alleen kan spelen zonder opgepakt te moeten worden. En er zijn zo’n dagen geweest… maar dan heeft hij daags nadien weer een volledige terugval met echte huildagen. En als de nachten dan óók slecht werden, door ziekte of tandjes of Eenderwelkereden, kon ik het gewoon niet meer aan. De combinatie van overdag en ’s nachts was me dan te veel. Zeker als ik het gehuil bleef horen vanuit de studeerkamer wanneer de oppas er was.
We hebben veel nagedacht over oplossingen en stappen ondernomen… maar echte kantelpunten kwamen er niet. De koele waarheid is dat we dat eerste babyjaar gewoon aan het ‘uitzitten’ zijn. Sorry als het negatief klinkt, ik houd echt zielsveel van hem en op de meeste dagen vind ik hem even schattig als hevig, maar hij maakt het ons toch verdraaid lastig!
Een uitdaging om dan niet het bovennatuurlijk perspectief te verliezen. Om te blijven beseffen hoezeer dit het allemaal waard is. Om niet cynisch te worden over het ouderschap. (Ik preek dit tegen mezelf, wandelend pessimismeorakel.)
Dus ik kijk reikhalzend uit naar mijn retraite begin mei!
En bovendien voel ik ergens wel aan dat dit ‘de laatste loodjes’ zijn. Ik zie hem groeien; hij krijgt haar en veel te veel tanden tegelijk, zit in een voorspelbaarder ritme dan ooit (reden: van de ene dag op de andere weigerde hij de borst, hij drinkt nu uit flesjes), én hij laat nu vaak zijn nachtvoedingen vallen.
Achtergrond: echtgenoot Isidoor aan het voederen.
Twijfels over Instagram
Laatste agendapunt, Instagram. Sinds een maandje heb ik mijn Instagramapp verwijderd. En ik moet zeggen: ik had niet verwacht dat het me zoveel goed zou doen. Negatiever uitgedrukt, ik besefte niet welke slechte invloed het instasysteem op m’n ziel uitoefende.
De frustratie over de trage groei van mijn account. De lage ‘return on investment’. De vergelijking met andere accounts, die veel sneller groeien met minder content. De aartsmoeilijke opdracht om het niet tot een promotie van jezelf te maken, wel een manier om anderen te dienen en een instrument te zijn in de handen van God. En ook wel: ik wil mijn gezin niet ‘gebruiken’ als middel. Ons eigen privéleven (en dat van de kinderen) niet ‘commercialiseren’. Ongenoegen over het feit dat ik een groot deel van ons leven tentoon spreid zonder te weten wat ‘de menigte’ er allemaal van denkt.
Ik dacht altijd dat het creëren van content me meer energie gaf dan dat het wegnam omwille van bovenstaande redenen. Maar mijn afwezigheid doet me beseffen dat de balans wel eens negatiever kan uitvallen dan ik dacht.
Anderzijds zou het spijtig zijn als er geen gelovigen actief zijn op dit medium. Mensen die eens een andere boodschap laten horen. En natuurlijk vind ik het gewoon fijn om content te creëren, als uitlaatklep.
Voor ik die dingen uitgeklaard heb, en echt stevig in mijn schoenen sta qua besef van missie, ga ik niet terug online. Eerst grondig nadenken!
Ik wens je veel blijdschap toe in het ouderschap, en de zegen van hierboven.
Linde
Tijd voor marketing voor deze blog heb ik niet, dus doe me een plezier en deel 'm! :-)