Een eerlijk relaas over hoe het is een katholieke blog en instagramaccount te onderhouden. Een blog voor iedereen die iets probeert te ondernemen, en vooral voor degenen die dat doen voor de zaak van God. Een oproep tot bemoedigende woorden voor iedereen die iets voor ons betekent.
***Aanvulling: ik vergat in deze blog al het positieve een vermelding te geven ;-). Natúúrlijk zijn er af en toe mensen die een schouderklopje geven; dank je wel, is zo deugddoend! Daarnaast heb ik (zeker gegeven de radicaliteitsratio die ik zelf hanteer) eigenlijk nog maar héél weinig kritiek gekregen. Een groeiende blog zal ook groeiende tegenkanting betekenen, daar moet ik me goed van bewust zijn. En tot slot vergat ik te zeggen hoe dankbaar ik ben dat ik dit kan doen, want schrijven is werkelijk mijn passie. Dus: blijf alstublieft lezen, daar doe je me zo'n plezier mee omdat ik dan een excuus heb om er tijd aan te besteden ;-) ***
Exact vier jaar geleden schreef ik de eerste zinnen uit voor wat de blog Ons Thuis zou worden. Ik kan me de vlinders in de buik nog levendig herinneren.
Vandaag laat ik een beetje in mijn ziel kijken over hoe het is om een blog en insta-account met gelovig profiel te onderhouden.
Foto door Siebe Van Gaever
Want ik zal eerlijk zijn: volhouden is moeilijk. De respons is vaak zo mager, dat ik me afvraag voor wie ik dit eigenlijk doe. In mijn verbeelding is het tegen een muur dat ik schrijf. En die muur pleegt nog minder replieken te geven dan mijn wederhelft.
Deze laatste had de volgende liefdevolle bedenking. ‘Eigenlijk ben jij een ondergewaardeerd aandeel op de beurs.’ (Zo lang aandelen er aantrekkelijk uitzien, mij goed?)
Ik durf het zelfs nog straffer uitdrukken: het is een zuiveringsweg! Het is niet minder dan een geestelijke strijd.
Om geen waardering te putten uit likes, comments en volgers, maar uit de blik van God.
Om onbaatzuchtig te handelen: ik wil geven zonder iets terug te verwachten.
Om door te zetten ondanks teleurstellingen.
Om niet ‘geliefd’ te willen zijn en mijn inhoud aan te passen naargelang ik hoop er meest applaus voor te krijgen. Maar wel om te delen waar ik echt in geloof.
Tegen afgunst.
Tegen mijn eigen ego.
Ik schrijf dit omdat ik ervan overtuigd ben dat dezelfde dynamiek speelt bij iederéén die iets probeert te verwezenlijken. Zeker als dat ‘iets’ een initiatief is voor de zaak van God. En het is mijn diepste wens dat de persoon die dit leest, aan het einde van de blog (achtenvijfig uur later dus) een beetje meer gemotiveerd zal zijn om verder te doen!
Wel pottenkijkers, geen fans
Op cynische momenten denk ik: ik heb veel pottenkijkers, weinig fans.
Ik heb daar zelf voor gekozen natuurlijk. Een significant deel van mijn leven staat online. En het is niet dat ik een contract heb ondertekend met mijn lezerspubliek om één hartje uit te wisselen in ruil voor één minuut leestijd (wat zou dat heerlijk zijn). À propos, weten jullie wat mijn favoriete opmerkingen zijn?
1. ‘Héééé, ik volg u op instagram!’ van een persoon die je nog nooit in je reacties of likes hebt aangetroffen.
2. ‘Dat was ZO grappig dat filmpje van al uw kinderen die aan het wenen waren!!!’ (ok, een héél klein beetje medelijden mag misschien ook wel)
Ik ben koppig, ik blijf doorgaan
Wat mijn echtgenoot dan doet om mij op te beuren is de kaart van de rede trekken. (Sowieso altijd fout in gesprek met een dame.)
‘Denk je dat ik veel likes gekregen heb voor de coronamonitor waar ik een jaar aan gewerkt heb? … Er was wel één journalist die mij mailde. Om te zeggen dat er een fout in stond.’
Ik maakte onlangs iets gelijkaardigs mee.
Net toen ik dreigde over de klif van de wanhoop te tuimelen, kreeg ik een bericht van een onbekend nummer dat begon met ‘ik lees al een tijdje jouw blogs…’ – AHA EINDELIJK, de langverwachte erkenning! Het moest wel een knipoogje van hierboven zijn! Ik verheugde me al.
‘… misschien zou je best de foto op je laatste blog veranderen want mogelijks veroorzaakt die commotie.’
Alle Lindys in da house be like:
(Voor de duidelijkheid, deze comment was geheel goedbedoeld en ik neem er dan ook geen aanstoot aan, het kwam gewoon op een grappig moment ;-).)
Maar ik ben dus steeds doorgegaan. Eerlijk: ik heb moeten knokken voor elke volger. En zodra ik iets expliciet katholiek post, lopen er een aantal weg. Uren per maand schrijven aan captions die gemiddeld 1,3 likes opleveren, het is een metier op zich! (ik heb zo moeten lachen met deze reel!)
Dan durf ik al eens te vergelijken met mijn broers, wielrenners, die met de eerste de beste fart 1000 likes scoren. (Het is jullie gegund hoor bros. 😉) Of met accounts die met twee berichten achtendertig miljard volgers hebben weten te verzamelen.
Waarom doe ik het dan?
Omdat ik me ertoe geroepen voel.
Omdat ik geloof in mijn product. Ik geloof dat ik iets te zeggen heb. Dat het andere mensen kan helpen. Waar ik naar op zoek ben is impact, en die laat zich niet meten in aantallen volgers of likes. Als er maar één enkele ziel ter wereld geholpen is geweest door wat ik schrijf, dan was het al de moeite waard.
Foto door Siebe Van Gaever
Dusja, instagram is nog niet van me af.
Immers, als ik zou stoppen zou dat toch gewoon toegeven zijn aan mijn eigen ego?
Een mooi beeld uit het boek God of niets van kardinaal Sarah komt me hier voor de geest. (Ik ben het niet gaan opzoeken, dus reken me aub niet af op de details.) De honden die het langst kunnen blijven rondrennen, dat zijn diegenen die bleven kijken naar hun doel, het been waarop ze weldra zouden kunnen kauwen. Met ons is het hetzelfde. Wie houdt er het langste vol? De mens die zijn ogen fixeert op Christus. Hij die blijft kijken naar het einddoel. En zich niet laat afleiden of ontmoedigen door de rest onderweg.
Foto door Siebe Van Gaever
Het is deel van onze (gevallen) natuur
Een beetje denkwerk deed me al snel tot de volgende analyse komen: het is des mensen om sneller kritiek te geven dan complimenten. We voelen ons dringender aangespoord om onze mening te uiten als we iets slecht vinden dan wanneer we iets goed vinden. Als we iets goed vinden, zeggen we vaak niks.
Ik moet het grif toegeven: ook ik voel mij sneller genoodzaakt een review te schrijven van iets wat ik slecht vond dan van iets wat ik goed vond.
Het is echt een kunst om mensen altijd positief en aanmoedigend te benaderen, en de negatieve dingen met heel veel fijngevoeligheid en tact aan te brengen.
Weinigen beheersen die kunst. Er zijn een aantal vrouwen en mannen die ik ken die het onder de knie hebben, mensen die streven naar persoonlijke heiligheid, en ik kijk echt naar ze op. Zo’n mensen hebben we nodig.
Een oproep om aanmoedigende woorden te verspreiden
Dus bij deze een oproep, ook aan mezelf, om vaker te denken aan wie we kunnen bedanken en aanmoedigen. Altijd positief, positief, positief. Heb je al eens je priester bedankt voor de diepgaande preken die hij geeft? De mensen achter de podcast waar je zoveel aan hebt? De vuilnisman?
Want soms denk ik: waarom maken we het mekaar toch zo moeilijk. Elk mens wil zich uiteindelijk toch gewaardeerd voelen? Waarom zijn we dan zo karig met het verspreiden van woorden van steun, van aanmoediging, van motivatie?
Ik eindig met een good practice: bij het Ruth Institute sturen ze maandelijks een bos bloemen op naar iemand die zijn nek heeft durven uitsteken; iemand die publiekelijk de waarheid heeft durven spreken over een moeilijk thema. Zo proberen ze ervoor te zorgen dat die figuren meer overladen worden met felicitaties dan met hatemail.
Tot binnenkort (omdat ik blijf doorgaan ;-)),
Linde
Foto door Siebe Van Gaever