Als mensen zich down voelen, gaan ze blijkbaar vaak een kijkje nemen op mijn instagramaccount. Want dan zien ze dat het altijd NOG ERGER kan.
Ik kan dat alleen maar aanbevelen. Voor ellende bent u bij @lindedeclercq aan het juiste adres! Ik maak er geen geheim van dat ik ellendig ben, maar desondanks blijf ik streven naar het beste - dat is zowat de samenvatting van mijn bedrijvigheid op sociale media ;-).
Met dat in het achterhoofd schrijf ik deze speciale editie: een 'dag in het leven van'. Een eerlijk relaas over wat hier zoal gebeurt op een gemiddelde thuisonderwijsdag. Ramptoeristen aller landen, verenigt u; hier volgt een verslag van verleden donderdag.
Normaal nemen we op donderdag vrijaf, maar de zesjarige was ziek geweest en er was ook een schooldag weggevallen door een begrafenis. Dus van onderwijs was er nog niet zoveel in huis gekomen en dan besluit ik dat de uitstapdag maar moet sneuvelen.
De poetsvrouw is er echter ook op donderdag. Dus het wordt een improvisatie van kinderen mobiliseren uit ruimtes die gepoetst moeten worden, het volledige dagschema in drie milliseconden herschikken en zoeken naar een geschikt tafeltje in huis.
Het eerste gedeelte van de dag is meteen het meest gestoorde: het 'gemeenschappelijk schoolmoment'. We noemen het ook cirkeltijd of morning basket. Sinds dit schooljaar zitten de vier kinderen in ons thuisklasje op een eigen stoel tegenover de zetel. Het gemeenschappelijk schoolmoment is ook wel bekend als het vijftig minuten durende trekken, sleuren en ruzie maken met mekaar over wie wat mag zeggen en mekaar van de stoel proberen duwen. De samenvatting van het verhaal is: 'de kinderen doen niet wat ik wil' - en toch, en toch is dat one house schoolroom moment altijd formidabel.
De driejarige krijgt voor het eerst catechismusles. Gretigheid: die eerste lesjes zijn steevast geweldig. Alleen al de status van 'een lesje mogen doen met mama' zorgt ervoor dat ze zich speciaal voelen en ze zetten hun beste beentje voor. Vierenzestig seconden na het begin van de les begint de driejarige over te geven. Ik haal een emmer en het wordt een hoogst bezienswaardige verderzetting van beetje overgeven - enthousiast antwoorden op vragen (doodziek voelde hij zich kennelijk niet) - opnieuw een beetje overgeven.
De driejarige, zo weet u misschien inmiddels, is de man van de oneliners. Bij het zien van deze afbeelding: ... 'God is verkleed.'
Even checken of de kern van de les doorgekomen is: 'Hoeveel goden zijn er?'
Antwoord: 'Vijf.'
Over de stoten die deze kerel uithaalt kan ik dagelijks sowieso een volume vullen. Uit het aanbod van streken die nog min of meer voor publicatie vatbaar zijn: vandaag zette hij plots een pot op zijn hoofd, begon hij zomaar met een pompoen te gooien in de keuken en smeerde hij heel het gezicht van zijn zusje vol met cold cream.
Intussen is de eenjarige op de baby (die reeds is begonnen aan zijn crescendo zeuren-jengelen-tieren) aan het passen. Lees: dertig seconden bedelven onder de speeltjes tot hij begint te flipperen met armpjes en beentjes en ik hem moet oppakken tot zijn volgende slaapje.
De vierjarige leert momenteel schrijven. Mensen, ik kan u vertellen dat leren schrijven een uitdaging is op homeschoolgebied. Want hoewel het kereltje in kwestie het prima doet, is het een activiteit waar je bij aanwezig moet zijn als moeder, toch zeker in het begin - om verkeerde pennenstreken te corrigeren. En fysiologisch kan dat eerder moeilijk uitvallen als je ondertussen een baby vasthebt...
Ik doe de individuele leermomenten altijd van klein naar groot, dus de jongste eerst en de oudste laatst. Met andere woorden, tegen dat de zesjarige aan de beurt is, zijn er ofwel bijna drie doden gevallen ofwel lopen we tweeënhalf uur achter op schema (meestal dat laatste; ons record van uur om te lunchen staat momenteel op 15u20). Als ik geluk heb, zit de baby in bed en kan ik rapraprap, zoals alles in dit huis, de lesjes erdoor duwen. (Wie sprak er ook al weer over een slow life?)
Deze keer is er minder enthousiasme bij haar om de taalles te voleindigen (dat hangt af van dag tot dag) en terwijl ik haar probeer te overtuigen dat we zo meteen heeeeerlijk zuurdesembrood gaan kunnen eten, begint Isidoor te huilen (hij heeft welgeteld 22 minuten geslapen); terwijl ik naar boven loop om hem uit te halen belt een vriendin die ik al veel te lang niet gezien heb me op, en midden het telefoongesprek van 30 seconden word ik ook opgebeld door de echtgenoot die in een kledingwinkel staat en niet weet welke vest hij moet kiezen. Kortom: chaos.
Met baby in de arm slagen we er uiteindelijk toch in de taalles af te werken.
Ik moet lachen bij wat de zesjarige in haar voorbereiding heeft geschreven. De opdracht was: bedenk een uitroepzin bij 'Vader wil vandaag alleen maar uitrusten'. Kijk wat ze daarvan maakt:
Prachtig beeld van het vaderschap. We hebben ons doel bereikt.
Een uur later - een uur dat de afschrikwekkende naam draagt 'DE MIDDAGSHIFT', met de tafel dekken en afruimen met kleuters die ik absoluut de deugd van een vrolijke werkijver wil meegeven, papjes geven aan een brulkikker en een kilo brood opeten... is plots een hemelse rust aangebroken. We zijn buiten geraakt (recorduur: 14u15), er schijnt een heerlijk winterzonnetje. Het is de tijd die ik voorzien heb voor gebed, maar stiekem wordt dat gebed vervuld van een genietend kijken naar de kinderen die met elkaar aan het spelen zijn op het gras. Ware het niet dat ik de gebeurtenissen van vandaag opgeschreven had omdat ik ze op deze blog wilde zetten... was ik alles alweer vergeten. En ik voel me weer de gelukkigste mens op aarde.