Er kwam heel wat reactie naar aanleiding van mijn blog vorige week over schuldgevoelens – #momguilt voor de hashtagliefhebber.
Het thema resoneert blijkbaar onder jonge ouders en dat is eigenlijk niet verwonderlijk. We leven zogezegd in een meer vrije maatschappij tegenover vroeger, maar de druk die we voelen om aan duizend-en-een standaarden te beantwoorden is nog nooit zo groot geweest. Daarvoor zijn allerlei filosofische evoluties aan te wijzen, maar daarmee zal ik jullie hier niet lastigvallen.
In de plaats: wat is nu de remedie voor dat etterende, verlammende gevoel van schuld als ouder?
Lees een tekst van mezelf in het Engels (oké ik ben er best trots op): 8 Ways your new year can be more peaceful... no matter how busy it looks
Hier zijn vier zaken die we op zo’n moment uit het oog dreigen te verliezen, en waaraan ik mezelf en jullie graag herinner.
1. Je bent een goede mama
Het feit dat je deze blog leest bewijst het al. Je hebt een diep verlangen om je kind de beste opvoeding en de beste thuis te bieden. Het moederschap heeft een nieuwe drive in jou geactiveerd en je wil het beste van jezelf geven, ook al weet je niet steeds hoe, voel je je overweldigd of kun je dat niet steeds waarmaken.
In één zin: je bent een goede mama. Haal adem en ontspan.
Ik ben een goede mama, ondanks het plastic speelgoed en de niet-merinoschapenwollentrui die u hier aantreft, en andere gruwelijkheden.
2. Het leven is geen foto, maar een film
Op een veelbekeken blog van thuisblijfmama Rachel Norman stond de volgende levenswijsheid: het leven is geen foto maar een film.
Ja, misschien ligt het huis er ontzettend rommelig bij vandaag en misschien heb je je kalmte daarnet verloren, maar er waren vast momenten in een niet zo ver verleden waarop het huis wél netjes was en je wél op een rustige manier hebt kunnen reageren op de driftbui van dochterlief. Het uur van bedtijd was een ramp afgelopen week, maar de kinderen hebben dat kunnen compenseren door een extra lange middagdut. Stel tegenover de opvoedingsmislukkingen alle recente uitingen van tedere liefde voor je kroost, en het plaatje ziet er meteen anders uit.
Deze eigenschap schijnt ook typisch vrouwelijk te zijn: we kijken zo naar details dat we het overzicht over het geheel soms verliezen.
Het leven klatert voort zoals een kronkelend riviertje en nu eens gaat het ene goed en het andere slecht, en vice versa. Dat is het leven.
Hieraan gelinkt is nog de boodschap dat er àltijd een moment is om je leven over een andere boeg te gooien, het anders te doen, een betere opvoedingsstijl te hebben enzovoort. Niet de ‘fear of missing out’ moet ons gemoed beheersen (c.q. angst om het verkeerd te hebben gedaan), wel de geruststellende zekerheid dat er altijd een nieuwe dag komt om de zaken anders aan te pakken.
Over ontluikende orde en rust in ons binnenste als moeder: lees deze post.
3. God houdt van je omwille van wie je bent (niet wat je doet)
Misschien ben je niet gelovig, maar dit is een boodschap die de wereld dringend moet horen als ze wil herstellen van haar psychologische ziektes: God houdt van jou, gewoon, omdat je bestaat.
Niet wat je doet (gepresteerd hebt) is bepalend voor je waarde, maar gewoon het feit dat je bestaat. Niet het aantal likes of volgers op Instagram bepaalt of je er mag zijn, maar de immense liefde van God. (Tegenover God geplaatst stellen onze verdiensten immers niets voor. We kunnen ons op weinig ‘beroepen’ tegenover God. Het is een gratuite liefde.)
... En de nood om te presteren of aan duizend-en-een verwachtingen te beantwoorden verdwijnt.
4. Perfectie is niet van deze wereld
Beschouw eens dit idee: omdat we niet meer geloven in de eeuwigheid (het hemelse Jeruzalem, waar geen gehuil en geen leed meer zal zijn en waar God, de perfectie zelf, in alles zal zijn; Apok. 21:4), liggen al onze hoop en onze verwachtingen in deze tastbare wereld. En dat zorgt voor immense druk. Het moet perfect zijn, hier en nu.
Vroeger was men veel meer vertrouwd met de notie dat we als mens aan beperkingen onderhevig zijn: door onze gebondenheid aan tijd en ruimte en onze menselijke conditie als zondaars. En dat de materiële omstandigheden nooit ideaal zullen zijn; dat perfectie pas na dit leven bereikt zal kunnen worden. Vandaar het christelijk taalgebruik dat soms spreekt over het ‘tranendal’ waarin we leven.
Onze hoop is er wel een van perfectie (da’s een stempel van het goddelijke in onze ziel), maar de realiteit zal nooit perfect zijn.
Mathilde: zelfs met zonnebril op geen perfect rock 'n rollgehalte.
Als revaliderende perfectionist moet ik me hier dagelijks bij neerleggen.
Voor je het weet heb je weer de verwachting of strenge eis dat het perfect moet zijn – een verwachting die niet anders kan dan ongelukkig maken, want, nogmaals, perfectie is niet van deze wereld. Het zit er waarlijk ingebakken: ik ben maar content als alles goed gaat, als ik alle vakjes heb kunnen afvinken van mijn lijstje to do’s of zelfopgelegde eisen. Terwijl echt geluk (en echte vrijheid) er juist in bestaat om tevreden te zijn ongeacht de externe omstandigheden.
Lees meer: Het Geheime Wapen Tegen Overweldiging
(Extra advies: zoek een goede echtgenoot; mannen hebben doorgaans een realistischer kijk op zaken, die van mij kan mijn perfectiehysterie bijvoorbeeld dikwijls indijken door me er simpelweg op te wijzen dat het toch allemaal wel goed genoeg is, en dat ik tevreden mag zijn. Waarna ik doorgaans nog aan kom gelopen met 34 argumenten waarom dat zeker niet zo is, maar in mijn hoofd is de rust wedergekeerd.)
Tot binnenkort!
Linde
Dank je, lieve lezer, om deze blog door te nemen! Je kan me altijd helpen om de blog te verspreiden naar meer en meer mensen door op het hartje te klikken, een reactie toe te voegen (momenteel kan dat helaas nog niet zonder inloggen), naar hem te linken op je eigen webpagina, of hem te delen op social media via de knoppen hieronder. En Ons Thuis te volgen op Facebook natuurlijk!