Hier zit ik dan… met een vier dagen oud knulletje.
Zijn naam is Isidoor. En zoals elke kersverse moeder ben ik Verliefd op hem.
Hij werd dinsdagochtend 8 augustus geboren, een weekje te vroeg.
Zo is de bevalling ongeveer gegaan.
Net als bij mijn vorige bevalling, had ik de dagen op voorhand het gevoel dat het er zat aan te komen, zonder dat ik precies de vinger kon leggen op veel lichamelijke tekenen. Tegen de vooravond kreeg ik vaak harde buiken die wat pijnlijker waren. Op zaterdag zijn we nog gaan zwemmen met alle hele ménage en mijn metekind (die wildwaterbaan toch uitgestapt voor mijn water ging breken). Op zondag was ik nog weemoedig omdat ik het wachten beu was en het zo’n miezerig herfstweer was. En op maandag waren we gestart met ons schooljaar. Dat was uiteraard een pienter afleidingsmanoeuvre... De bedoeling was om homeschooling te doen tot aan de bevalling – een weekje of meer, ging ik ervan uit. Dat is dan dus een schooljaar van één dag geweest! De echtgenoot had al in de smiezen dat er iets te gebeuren stond toen hij me zo opgewekt bezig zag. Terwijl ik niet meer kon zeggen dan ‘ik voel iets’, om de zoveel uur iets dat wat meer pijn deed. We hebben heel ons programma in een ochtend gepropt zodat we om 13 uur klaar waren. En dan op de fiets gesprongen om onze bestelling van verse melk bij de boerderij te gaan afhalen.
Wanneer je voelt dat het deze nacht misschien gaat gebeuren, wat doet ieder weldenkend mens dan? Mozzarella en ricotta maken natuurlijk.
Ik ben tot 23 uur bezig geweest in de keuken en ben daarna begonnen aan de koffertjes van de kinderen en mezelf. Die – uiteraard – niet klaar waren. Tegen dat ik ging slapen waren de beginnende weeën al van die aard dat ik wist dat ik geen oog dicht ging doen. Is dit nu ‘de bevalling’? – de eeuwige vraag. Zijn deze weeën effectief of is het vals alarm? Tegen 2 uur kon ik dit mentale kruisverhoorspel niet meer aan en heb ik de echtgenoot wakkergeknuppeld.
Dankzij de hulp van een lieve buurvrouw en vriendin die elk om beurten op onze zetel kwamen slapen, konden we onmiddellijk naar het ziekenhuis. Daar ging een en ander toch trager dan verhoopt. Tot ik besloot toch te tekenen voor die epidurale verdoving. De stress die van mijn lijf viel na het zetten ervan kan ik bijna niet beschrijven. Ik heb de anesthesist net niet op mijn knieën bedankt (en alleen maar omdat mijn benen op dat moment spastische slungels zonder fors waren). De opluchting dat de pijn voorbij is. Het verlangen naar de baby, die nu écht snel gaat komen. Het zoeken naar de instemmende blik van de echtgenoot… die in slaap gevallen bleek op het partnerbed.
Hoeveel conflicterende gevoelens ik ook heb over die epidurale, ik constateerde op dat moment dat het de beste uitvinding was van de menselijke geschiedenis. Feit is dat alles erna rimpelloos verliep. Een kleine drie uur later was Isidoor er.
En de broertjes en zusjes mochten víjf minuten op bezoek voor ze naar West-Vlaanderen vertrokken!
Lees meer: over de bevalling van onze tweede baby en vierde baby
Post-bevallingshigh
Ik spoed me om deze blogpost te schrijven, want momenteel bevind ik me nog in de periode ‘post-bevallingshigh’. De eerste dagen na de bevalling voel ik me namelijk zoals een grizzlybeer die ontwaakt uit zijn winterslaap. Hij komt terecht in een wondermooi lentetafereel met de eerste vlinders en bloemen en heerlijke geuren en kleuren die alle zintuigen prikkelen. Die eerste vlinders en bloemen manifesteren zich bij mij als:
De Terugkeer Van De Eetlust. Mijn smaakpapillen exploderen. Eten is weer een feest. Zelfs over het ziekenhuismenu raak ik niet uitgepraat.
Een dankbaarheid en opluchting dat de negen maanden zwangerschap achter de rug zijn, en dat alles weer goed gekomen is. Dat de pijn en de inspanning van de bevalling voorbij zijn. Dat alles volbracht is. Een The End Of All Things-gevoel, wanneer Frodo en Sam terugkeren naar de Shire op de vleugels van de adelaar nadat de ring vernietigd is in Mount Doom. (Lieve moederkoek en vruchtwaterzak, ik probeer jullie echt niet te vergelijken met Mount Doom. Ik voel me gewoon opgetogen.)
Het gevoel dat ik terug in mijn eigen lichaam zit.
Geen moeheid. Dat is pas voor erna. Wel: energie.
Alles in verband met de toekomst rooskleurig inzien.
Ergo: lang leve adrenaline en oxytocine!
Wie me binnen een dag of drie aantreft, moet daarentegen niet verschieten een verschrompelde grizzlybeer aan te treffen die zich eenzaam en alleen voortsjokt richting de afgrond.
Zo snel mogelijk back to normal? Toch niet
Ik heb dan ook geleerd dat ik me niet moet mispakken aan deze kortstondige episode van veel energie. Vroeger dacht ik dan dat ik direct terug de oude was. Niets is minder waar. Het herstel na een zwangerschap en bevalling duurt lang. En als je een idioot bent zoals ikzelf en te hard van stapel loopt in het begin, zal zich dat wreken op de lange termijn.
Dus ik ben gemotiveerd om echt werk te maken van mijn herstel. Ik wil niet meer zo snel mogelijk ‘back to normal’, zoals vroeger. (Al moet ik om de zesendertig seconden de gedachte uit mijn hoofd meppen dat ik straks terug brood ga bakken en zuivelproducten ga maken.)
Aandachtspunten, stijl Bridget Jones’s diary:
Goed eten, goed drinken, goed rusten. Twee weken in bed, zes weken zonder uitstappen buitenshuis (andere dan deze nodig voor de baby). Hoe we het thuisonderwijs terug opstarten zien we wel binnen een aantal weken.
Het principe: ik focus enkel op de baby*, en de zorg voor de andere kinderen gaat zo lang mogelijk naar de echtgenoot en anderen. Vroeger probeerde ik te snel terug de volledige boel te managen. Dat was niet goed.
*naast een aantal sideprojects zoals koken, soep maken, de was ophangen, boeken voorlezen, bloggen en de wereld veranderen vanuit mijn kraambed – maar deze zaken zijn eerder ontspanning voor mij, en sowieso sub-prioritair aan de zorg voor de baby.
Minstens 1 uur per dag bijslapen. Een moeder van zeven gaf me deze raad bij mijn eerste baby en ik probeer het terug te implementeren.
Bekkenbodem trainen.
Op tijd naar het toilet gaan. Ik hoor van andere moeders dat dit best wel een opgave is. 😊
Baby wegen, oftewel cuteness-alert
Doordat ik volledig op Isidoor focus, kan ik a) genieten van deze unieke prille periode b) een band opbouwen met dit prachtige jongetje c) een goede borstvoeding verzekeren. Ik heb een muisstille hoop dat we zo een nieuw huilbabyseizoen kunnen voorkomen. Maar dat zal alleen de toekomst uitwijzen.
Tot binnenkort,
Linde
Heeft deze post je geholpen of aangesproken? Klik dan op het hartje. Heb je vragen, bekommernissen, heb ik iets op een ongelukkige manier uitgedrukt: neem contact met me op. Doorsturen en delen van de blog wordt zeer gewaardeerd. Volg ons gezinsleven op instagram en de Ons Thuis-pagina op facebook.