Hoe begin je op sociaal aanvaardbare manier een blogpost waarin je de komst van je vijfde kind aankondigt? Trek je de kaart van de hoogstpersoonlijke subjectieve vreugde, doe je alsof het volstrekt normaal is (en interpelleer je de anderen waarom ze eigenlijk niet meer dan vier kinderen hebben?), of wentel je je in een begrafenisstemming?
Ik ga toch maar voor het eerste. Dus: “we zijn zeer verheugd jullie de komst van een vijfde baby aan te kondigen, zo rond half augustus”.
In orde?
Een beetje bewijs mag wel. Zo zag het geliefde schepseltje eruit rond tien weken.
Ik ben al een tijdje op zoek naar de bepaling van het moment waarop je definitief door de buitenwereld als Buitenaards wordt beschouwd. Volgens moeders van andere grote gezinnen is dat doorgaans bij kind nummer vijf.
Dus ik ben benieuwd. Misschien moeten we speciale oorbeschermers op onze geboortelijst zetten voor de commentaren wanneer we ons met z’n zevenen in het straatbeeld begeven? Een kogelvrij vest?
Suggesties welkom.
(Of er nog kinderen zullen komen, is een onderwerp voor een andere blogpost. Het korte antwoord is dat wij dat zelf niet weten. Het is een dynamisch proces; we hebben niet voorafgaandelijk een bepaald tiental of twintigtal in gedachten.)
Maar goed: zoals ik eerder al schreef, groeit de dankbaarheid – en zelfs het ongeloof – en het besef alles ontvangen te hebben als een gratuit geschenk, met ieder kind. Des te meer met het vijfde.
(Eerlijk gezegd verkeer ik nog steeds in de ontkenningsfase. Wanneer mensen me feliciteren bij het zien van mijn buikje: “oh neen, alstublieft, ik zit gewoon wat opgeblazen.”)
Ik ben zo dankbaar voor het nieuwe mensje in mij, en ik heb plechtig beloofd aan de baby attent voor hem/haar te zullen zijn en het zwanger-zijn te koesteren alsof het de laatste keer was (je weet nooit wat de toekomst brengt), een opdracht waarin ik tot nu toe volstrekt gefaald ben.
Naast de dankbaarheid is er de angst. De angst om het kindje te verliezen is precies meer aanwezig dan ooit. Iedere echo waarop ik het kind nog zie leven betekent een aderlating – dan kan ik weer zes minuten verder zonder alle pessimistische scenario’s voor mijn ogen te laten afspelen waarin het kind dramatisch sterft.
Het leek de makkelijkste zwangerschap van al te worden in het begin. De NaPro therapie die we voorafgaandelijk volgden deed daar goed aan. Maar tegen medio januari sloeg de sfeer om en kwam de ene bloeding na de andere en was er weer dat vervloekte hematoom, dat deze keer geen zin lijkt te hebben om weg te gaan. (De andere zwangerschappen deed platte rust wonderen en was het hematoom na een week of vier verdwenen. Deze keer blijft het er gezellig zitten.) Zo werd de huidige zwangerschap misschien wel de moeilijkste, met een record aan platliggen en neen zeggen tegen alle “extra’s” tot gevolg.
(Ik denk dat ze mij op mijn bidprentje liggend op bed gaan moeten afbeelden. Representatief beeld van mijn leven.)
We weten dus niet goed wat de toekomst brengt; misschien komt alles zoals altijd goed, maar er blijft altijd die onzekerheidsfactor. Eeuwige dank aan wie deze intentie mee wil nemen in zijn gebeden!
In ieder geval ben ik me zeer bewust dat ik op dat vlak van groot leed bespaard ben gebleven (nooit een miskraam gehad), en leef ik mee met diegenen voor wie dat anders is. Het is zo’n scheur in een moederhart!
Is het gepast om in de Vasten nog een foto met een kerstboom te posten?
Ter afsluiting geef ik als ervaren zwangere nog enkele lessen mee.
Les 1: vertel het goede nieuws in de geheime fase nooit aan je kind, dat tegen elke wildvreemde zal verkondigen dat er een baby’tje in mama’s buik zit (de meneer die de wc’s kwam herstellen, de verkoper van onroerend goed die eventjes in de woonkamer moest komen).
Les 2: als je brood wil leren bakken en allerlei wilde projecten opstarten tijdens de fase waarin je eigenlijk moet platliggen, doe het dan in het geniep en laat de keuken niet vol taartvormen en kommen met beslag staan wanneer je echtgenoot met de kinderen op stap is geweest. (Bij deze: sorry. Echt sorry.)
Les 3: een groot gezin is zo superzalig. Maar daarover later meer.
Tot binnenkort,
Linde
Heeft deze post je geholpen of aangesproken? Klik dan op het hartje. Heb je vragen, bekommernissen, heb ik iets op een ongelukkige manier uitgedrukt: contacteer me via alle mogelijke kanalen. Doorsturen en delen van de blog wordt zeer gewaardeerd. Volg ons gezinsleven op instagram en de Ons Thuis-pagina op facebook.