Moest deze blog een kind van vlees en bloed zijn, kreeg ik waarschijnlijk stilaan de inspectie over de vloer wegens kinderverwaarlozing. Helaas, in de turbulentie van het leven raakte Ons Thuis even op de achtergrond.
Wel kon je nog maandelijkse columns van me lezen op het Katholiek Nieuwsblad. Ik schreef er over de unieke vrouwelijke gave voor schoonheid, over het kalm aan doen tijdens de zwangerschap en over vermoeidheid.
En zo arriveerden we dus bij de laatste etappe van de zwangerschap. Nu 36 weken en drie dagen om precies te zijn. Ik ben zo blij dat alles goed is gekomen! De laatste weken zijn zeker een favoriet gedeelte van de zwangerschap voor mij, vanwege twee redenen.
Dan begint het directe verlangen naar de baby, verlangen om hem te ontmoeten, fantaseren over hoe hij er gaat uit zien. Mentaal een plaatsje creëren voor een nieuw kind in ons gezin. Vanaf dat hij er is, zal de wereld een beetje stilvallen...
De bevalling kan in principe voor elk moment zijn nu. Heerlijk spannend, toch?
Elke zwangerschap maakt mijn echtgenoot één foto.
Maar in de titel had ik een update beloofd. Een overzichtje van wat me zoal bezighield de afgelopen weken.
Het thuisonderwijs: heel zwaar.
Het thuisonderwijs was moeilijk-moeilijker-moeilijkst na half april. De voornaamste daders: de hitte, het hoogzwanger zijn en een schreeuwende peuter van anderhalf. De laatste weken voor de zomervakantie waren een decrescendo waarin we steeds minder van ons programma konden uitvoeren. Overleven was de boodschap. Intussen gaat het qua algemene toestand gelukkig een stuk beter.
Het essentiële zoeken
Groeien in dankbaarheid ondanks moeilijke omstandigheden. Leren zeggen “ik ben blij” wanneer mensen vragen hoe het gaat en niet “het is allemaal absoluut verschrikkelijk” zoals mijn natuurlijke neiging het er doorgaans uit flapt. Doordringen tot de kern: wat heb ik een geluk met mijn gezin
Ik ben vooruit gegaan in eerst en vooral, vóór elke academische activiteit, genieten van de kinderen. Ik denk dat ons reisje eind juni daarom zo geslaagd was, vanwege de mentale beginhouding om echt tijd te willen doorbrengen met de kinderen. Tijd waarin niets moet. Blij zijn om bij hen te mogen zijn. Hen zien als een kostbare ziel, niet als een projectje om te managen. En die onvoorwaardelijke blik is bijzonder actueel gezien we veel bezig zijn geweest met…
Routines
Routines. Het besef was immers glashelder: als we hoge ambities hebben om zelf allemaal dinges te doen (moestuin, dieren, enzovoort), moet er een enorme orde zijn, moeten de systemen goed draaien. Dus ben ik als een doorgewinterde autofabrikant bezig geweest met nagaan welke systemen op onze lopende band geoptimaliseerd moesten worden. Van het inladen van de auto (zelfs ons dashboard kreeg nu opbergmandjes!) tot de ochtendroutine, tot het op schrift stellen van de huisafspraken, tot het nooit meer verrast hoeven te zijn dat er geen brood in huis is.
Eindelijk heb ik werk gemaakt van een taakverdeling voor de kinderen in huis. De oudste twee (vier en vijf jaar) helpen nu structureel mee met een aantal zaken. En mijn antenne staat geactiveerd om nieuwe mogelijkheden te zien. Het doet ons goed, want samen werken smeedt een grote band. Pluspunt: sinds we samen de was doen is mijn wasrek warempel altijd halfleeg!
Op instagram kreeg ik de tip om heel expliciet te zijn in dankbaarheid en motiveren tegenover de kinderen voor de inspanningen die ze doen. En dat schept een heerlijke positieve sfeer.
Homesteading = omgaan met teleurstellingen
Homesteading lijkt wel synoniem te zijn voor frustratie. In feite mislukt alles wat ik probeer.
Zuurdesem: ik heb één mooi gerezen brood kunnen maken en dat was dan aangebrand. Intussen is de zuurdesemstarter symbolisch in de vuilbak verdwenen voor onbepaalde tijd (ik denk tot de winter, wanneer baby enkele maanden oud is en het wat aangenamer is de oven op 245 graden te zetten). In de moestuin: steeds opnieuw uren werk opgegeten door slakken. Wanneer er eindelijk tomaten aan mijn planten stonden (want de kinderen hadden de helft er natuurlijk al afgetrokken), vielen ze om door de wind en viel de andere helft eraf. De pompoenbladeren zien geel en er worden bijna geen bloemen bevrucht. De courgetten komen niet tot wasdom maar sterven halverwege af. Eigenlijk stellen zich bij elke plant problemen.
Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik wel met een héél veeleisende verwachting was begonnen. Alleen een overvloedige oogst zou me tevreden maken...
Ik dacht in mijn nederigheid dat een kleinschalige boerderij vooral de kinderen zou helpen, want die hebben toch nood aan doorzettingsvermogen nietwaar; maar ondertussen heeft de goede God me wel doen inzien dat het vooral ikzelf is die moet groeien in sterkte. Ik ben met name gewend om alles naar mijn hand te kunnen zetten, direct het beoogde resultaat te verkrijgen. Maar hier spelen zoveel meer factoren mee. Dat is het mooie. Tuinieren en zelf zuurdesembrood bakken zijn vaardigheden waar je jaren in moet oefenen. Ik zet door!
Nesting 101
Ik ben maniakaal aan het nesten, van de muren herschilderen tot elke kast in ons huis reorganiseren.
Kleren, kleren, kleren. Ik was blij te horen dat zelfs bij de meest ervaren en ordelijke moeders de tweejaarlijkse kleerwissel voor 'grumpiness' zorgt.
Technische geletterdheid
Als laatste: ik heb in een poging mijn mailbox te declutteren per ongeluk alle e-mails én bestanden op mijn pc permanent verwijderd. Een daad van grote debiliteit, maar die me desondanks een beetje lichter deed voelen. Je bent een beetje zot of je bent het niet.
Tot binnenkort,
Linde
Heeft deze post je geholpen of aangesproken? Klik dan op het hartje. Heb je vragen, bekommernissen, heb ik iets op een ongelukkige manier uitgedrukt: neem contact met me op. Doorsturen en delen van de blog wordt zeer gewaardeerd. Volg ons gezinsleven op instagram en de Ons Thuis-pagina op facebook.