Afgelopen weekend stond bij ons thuis in het teken van de vruchtbaarheid. En dus besloot ik er ook op Ons Thuis iets over te schrijven.
We hadden toevallig twee koppels te begeleiden om Sensiplan aan te leren, een natuurlijke methode om zwangerschap te bevorderen of te vermijden. En ik beluisterde een podcast over geloof en hoop voor koppels die te kampen hebben met onvruchtbaarheid.
Een maand of twee geleden schreef ik jullie dat we een derde baby verwachten. Hier krijgt dat verhaal een staartje. Ik zal jullie updaten over de zwangerschap en vertellen over hoe NaPro Technology me opnieuw van grote betekenis is geweest. En hoe het me verrassende medische inzichten heeft opgeleverd over het instandhouden van een zwangerschap, met andere woorden over het vermijden van een miskraam.
Ik ben nu 24 weken ver, en het gaat goed. De misselijkheid is verdwenen (behalve voor dingen die mijn foodsnobistische zelf weigert te eten, zoals boterhammen), het stampen van een bleekseldergroot boeleke in de plaats gekomen. Ik zwaai de frigodeur keer op keer open tegen mijn buik. Er is de vervelende bekkenpijn – vooral als ik Mathilde over de lavabo probeer te zwieren bij het tandenpoetsen (we hebben dringend een badkamerstoeltje nodig). En slapen is al een stukje ongerieflijker geworden omdat het niet meer comfortabel is om op mijn rug te liggen. En toch word ik keer op keer op de rug wakker, waardoor mijn buik de eerste dertig minuten van de dag moet ‘uitzakken’ (eigen vocabularium – ik heb sterke twijfels of iemand van de andere 7,793306482 miljard aardbewoners dat woord nog gebruikt).
Volgens Thomas heb ik een voetbal ingeslikt.
NaPro in deze zwangerschap
Eerder schreef ik al iets over hoe NaPro de geboorte van een gezonde baby Mathilde mogelijk maakte.
Wat houdt de behandeling met NaPro (afkorting voor Natural Procreation Technology) voor mij in?
Een gynaecoloog in Duitsland die gespecialiseerd is in NaPro Technology, dr. Susanne van der Velden, volgde al mijn zwangerschappen tot nu toe op. Ze werkt in een kliniek in Kleve (30 km van Nijmegen) en spreekt Nederlands.
Omwille van de afstand verlopen alle consultaties tijdens de zwangerschap telefonisch, behalve één vroege echo op 6 weken, waarvoor ik dan een daguitstap maak naar Kleve. Deze werkwijze is in het leven geroepen omdat veel van de patiënten van dr. van der Velden van ver komen (Nederland, Frankrijk), en zo is de technologie ook voor hen toegankelijk.
Via regelmatige bloedafnames, die ik in mijn thuisstad laat uitvoeren en waarvan ik het laboresultaat overmaak aan de Duitse gynaecoloog, volgen we het verloop van de zwangerschapshormonen in mijn lichaam (progesteron en oestradiol) nauwgezet op.
Mijn lichaam produceert zelf niet voldoende hormonen om een zwangerschap goed te kunnen ondersteunen. Ik moet dus bijkomende hormonen innemen en best veel. Zowel voor oestradiol als voor progesteron betreft het bio-identieke hormonen (dus geen synthetische hormonen zoals je bijvoorbeeld in de pil vindt). Het principe is steeds ‘extra toedienen waar nodig’, dus tot ik op een normaal en veilig niveau zit voor die zwangerschapsweek volgens het wetenschappelijk model van NaPro Technology.
In het begin (eerste zeven weken) is de begeleiding zeer intens, met iedere week een bloedafname en consultatie, nadien zit er meer tijd tussen. Nu volgen er bijvoorbeeld nog maar twee consultaties, een op 27 weken en een op 33 weken, waarop we het afbouwschema zullen bespreken.
Voor het overige word ik opgevolgd door een Belgische gynaecoloog die alle gewoonlijke onderzoeken voert (trimesteriële echo’s, bloedafnames, suikertest, enz.). De begeleiding in Duitsland komt daar dus bovenop.
Ter verduidelijking, ik ben dus wel steeds spontaan zwanger kunnen worden. Alleen hadden die zwangerschappen bijna zonder twijfel zonder de ondersteuning door NaPro tot een miskraam of minstens grote problemen geleid.
Een week of vijf ver in de huidige zwangerschap vertoonde mijn lichaam enkele tekenen aan de wand. Ik nam toen al extra progesteron – de eerste bloedtest en telefonisch overleg met de gynaecoloog in Duitsland hadden uitgewezen dat dat nodig was.
Op een dag in februari die ik me als beroerd zal herinneren had ik onheilspellende buikpijn en verloor ik helderrood bloed. Na overleg met de huisarts ben ik toen naar de spoedafdeling van het dichtstbijzijnde ziekenhuis geweest, waar een gynaecoloog een echografie uitvoerde om te checken wat er aan de hand was. En een week later had ik dus de vroege echo in Kleve.
Het verschil in benadering tussen de twee artsen vond ik zo frappant dat ik het hier graag wil delen. Ik geef vier opvattingen weer die in het kader van NaPro Technology helemaal anders worden benaderd.
De boodschap van de Belgische arts was samen te vatten onder de noemer:
1. De eerste 12 weken is het alles of niets
‘Er is helaas weinig wat u kunt doen mevrouw, gewoon afwachten. Rusten is een mogelijkheid, maar dat gaat geen impact hebben op het instandhouden van de zwangerschap.’
Het valt me op hoe vaak in de volksmond in probabiliteiten wordt gesproken over de eerste drie maanden van een zwangerschap. Alsof we volledig machteloos staan tegenover de fragiliteit van het nieuwe leventje. Ook deze arts bevestigde de passieve houding die we al bij al hebben dienen aan te nemen.
NaPro gaat uit van een tegengestelde visie. Het begin van de zwangerschap is juist de meest cruciale fase om maatregelen te nemen. Zoals ik hierboven reeds schreef: de behandeling is het meest intens in de eerste weken zwangerschap en nadien minder. In het begin van de zwangerschap worden immers de kiemen gelegd voor het volledige vervolg. Slechte hormonen aan het begin kunnen leiden tot allerlei complicaties in de latere weken: hoge bloeddruk aan het einde van de zwangerschap, vroegtijdige weeën, een te kleine baby.
Meer bepaald zijn de hormoonwaardes van de cyclus waarin de zwangerschap optrad van doorslaggevend belang. En daar zit vermoedelijk bij mij het probleem: op papier ziet mijn cyclus er perfect normaal uit, met voldoende lange fase na de eisprong*, maar misschien is het gele lichaam niet sterk genoeg om voldoende progesteron te produceren. En progesteron doet enorm veel in een zwangerschap. Het belang ervan kan moeilijk worden overschat. Sommige miskramen kunnen worden voorkomen door deze eenvoudige maatregel: een voldoende dosis progesteron verzekeren.
*Deze fase, ook luteale fase of gelelichaamsfase genoemd, is belangrijk om zwanger te kunnen worden. De follikel waaruit de eicel is gesprongen verwordt tot een ‘geel lichaam’, en dat produceert het hormoon progesteron. Progesteron zorgt voor de afwerking van het baarmoederslijmvlies, het ‘huisje’ voor de baby. Na ongeveer 10 tot 16 dagen sterft het gele lichaam (ook corpus luteum genoemd) af, wat een onmiddellijke daling van progesteron teweegbrengt, gevolgd door het afstoten van het baarmoederslijmvlies (de menstruatiebloeding). Als de tweede fase in een cyclus te kort is heeft het bevruchte eitje niet de tijd gehad om te reizen naar de baarmoeder en zich daar goed in te nestelen, en wordt het samen met het baarmoederslijmvlies afgestoten, wat men een ‘chemische zwangerschap’ noemt.
In een normaal NaPro traject (dat ik dus op heden niet heb gevolgd, want ik klopte steeds aan wanneer ik al zwanger was) gaat men dan ook gedurende één cyclus intensief de verschillende hormoonwaardes tracken, zodat duidelijk wordt waar het probleem precies zit, en er al in de cyclus zelf kan worden opgetreden.
2. Op een vroege echo (5, 6 weken) valt er nog niets te zien
‘Het heeft niet veel zin om op de echo te kijken, mevrouw. In dit stadium kunnen we in feite nog niets zien.’ Enkel de hypothese van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kon worden uitgesloten, zo luidde het oordeel.
Tijdens de echografie een week later in Kleve merkte de NaPro-gynaecoloog echter op: ‘Goed dat u nu gekomen bent en niet twee weken later’, waarna ze me een intensieve therapie voorschreef.
3. Een bloeding aan het begin van de zwangerschap duidt waarschijnlijk op een slecht embryo
In België werd ik uitgezwaaid met de volgende boodschap: ‘Waarschijnlijk gaat het om een embryo met een serieus defect, mevrouw, zoals een chromosoom te veel, dan stoot uw lichaam dat automatisch af. Het is niet fijn, maar misschien kan het u troosten dat het embryo sowieso niet levensvatbaar was…’
Dit vond ik de meest krasse zienswijze.
Nu, 19 weken verder in de zwangerschap, blijkt de baby het voor alle parameters perfect te doen en scheelt er hoegenaamd niets aan zijn of haar gezondheid. De schuld (en daarmee ook verantwoordelijkheid om therapie op te starten) afschuiven op de baby is wel een heel gemakkelijke oplossing geweest voor de klachten in het begin…
Kan het zijn dat ideologie (geen al te grote waarde hechten aan ongeboren leven) hier zogenaamd objectieve wetenschappelijke inzichten kleurt?
Het medisch oordeel van de Duitse gynaecoloog luidde anders. ‘En dit hier mevrouw heeft de bloeding veroorzaakt. (wijst naar een zwarte vlek op de echografie) Een bloedklonter tussen de placenta en baarmoederwand ongeveer ter grootte van een ei.’ Zo’n bloedklonter (hematoom of losscheurende placenta) had ik bij de zwangerschap van Theodoor ook gehad, alleen was die nu nog groter, ondanks dat ik dus vanaf de vaststelling van de zwangerschap al een ‘startpakket progesteron’ bijnam. Ik vroeg haar naar de vermoedelijke oorzaak ervan. ‘Mogelijk was er helemaal aan het begin van uw zwangerschap een progesterontekort, of een ander probleem, waardoor de placenta niet goed plakt tegen de baarmoederwand.’
4. Aan een hematoom (losscheurende placenta) kan je niets verhelpen
Dit hoorde ik niet letterlijk uit de mond van de Belgische gynaecoloog, omdat het hematoom toen nog niet opgemerkt was. Maar ik heb het idee wel al opgevangen bij andere Belgische artsen tijdens mijn vorige zwangerschap – blijkbaar is het medisch geen uitgemaakte zaak of en hoe een hematoom kan worden behandeld.
Voor de gynaecoloog in Duitsland was het in ieder geval helder: er moet maximaal worden behandeld.
‘Wel, dit moet alleszins niet meer verder gaan. Weet u al iets over het ouderschapsverlof van uw man? Ik zie hier wel dat er waarschijnlijk al een deeltje terug is aangehecht, misschien het gevolg van uw pogingen om rust te nemen van de afgelopen dagen.’
Op dat moment had ik, met veel kunst- en vliegwerk (want het ouderschapsverlof van de echtgenoot was nog niet toegekend) al zoveel mogelijk proberen plat liggen en de zorg voor de kinderen uit handen geven.
De voorgeschoven maximale behandeling bestond uit (1) platte rust zoveel als mijn gezinssituatie toeliet (2) het nemen van bijkomende hormonen, bij progesteron de hoogst mogelijke dosis (3) magnesium, dat ontspant de baarmoeder en (4) heel wat vitamines.
De wetenschappelijke studies omtrent behandeling van losscheurende placenta in de vroege zwangerschap ken ik niet. Wat ik wel weet, is dat in mijn geval die maximale behandeling een volledige heling van de toestand heeft teweeggebracht in zes weken tijd – op de echo van 12 weken was geen bloedklonter meer te zien. En dat de baby – God zij dank – voor zover we nu al kunnen zeggen geen groei- of andere problemen heeft opgelopen. Bij de zwangerschap van Theodoor was het hetzelfde verhaal.
Dit is wat ik vandaag met jullie wilde delen. Miskraam is een intrieste ervaring, waarmee ik heb geflirt in elk van mijn zwangerschappen zonder het gelukkig mee te maken, en ik hoop van harte dat ook jullie ervan gespaard zijn gebleven in jullie vruchtbaarheidstraject.
Over onze thuissituatie nog twee mededelingen in de categorie koetjes en kalfjes.
De schilderwerken zijn gedaan, en dat leek ons het ideale moment om de elektricien te doen komen om een gat te slaan in de muren teneinde een stopcontact te verleggen. In een scène waarbij de Apocalyps in het niets verzinkt vloog er een stofwolk doorheen het hele huis, waardoor elk voorwerp, elk plantenblaadje, elk vrij liggend speeltje en elke kerstomaat in de schaal met een laagje wit werd bedekt. Voor de context, ik ben een persoon van neurotisch type A dat de 488 blaadjes van de ficus en andere kamerplanten een voor een staat af te stoffen omdat ik anders het gevoel heb dat het ‘vuil en ongezond’ is. Anders gezegd: ’t wos een uitdaging voor mijn tere zieltje.
Gisteren streelde ik over het voorhoofd van de echtgenoot: ‘Zo zacht.’ Thomas: ‘Ik heb het schuurpapier ook voor mijn gezicht gebruikt.’
Ik ga er nu voor enkele weekjes tussenuit… We plannen een ‘staycation’ maar dan een speciale variant ervan. Ik kijk ernaar uit om jullie daarover meer te vertellen!
Tot binnenkort,
Linde.
Dank je, lieve lezer, om deze blog door te nemen! Je kan me altijd helpen om de blog te verspreiden naar meer en meer mensen door op het hartje te klikken, een reactie toe te voegen (momenteel kan dat helaas nog niet zonder inloggen), naar hem te linken op je eigen webpagina, of hem te delen op social media via de knoppen hieronder. En Ons Thuis te volgen op Facebook natuurlijk!