Het antwoord is: dik, en over mijn nieuwe paleodieet ga ik nu een blogpost schrijven.
GRAPJE!
We zijn in blijde verwachting van een derde spruit, die ergens in de herfst zijn aankomst zou moeten maken. (In feite ben ik uitgerekend op mijn verjaardag, 3 oktober.)
En ik benadruk dat het een ‘blijde’ verwachting is, want ondanks alle zorgen wordt de vreugde dat ons gezinnetje uitbreidt precies met elk baby’tje groter. Voor we trouwden hadden we ons al vertrouwd gemaakt met het idee dat we kinderloos zouden blijven. Die oprechte dankbaarheid voor nieuw leven zullen we hopelijk – God verhoede het – nooit verliezen.
Ik heb nu dus voet aan wal gezet van het tweede zwangerschapstrimester, en over de vorige vijftien weken (‘het overlevingskamp’) ga ik nu een en ander schrijven.
Het overlevingskamp
Sommige dames zijn gezegend met misselijkheidsloze zwangerschappen, en ik ben er geen van. Zoals ik ook gezegend ben met niet-opzwellende voeten (hoewel iemand me eens zei dat ik klaar was om te bevallen omdat mijn gezicht opgezwollen was, dat vond ik een attente mededeling), en andere dames daar grote last van ondervinden.
We wisten erg vroeg dat we in verwachting waren, door het cyclus-charten met behulp van Sensiplan – al op de zevende dag na de vermoedelijke conceptiedatum.
Vanaf die dag was het minutieus aftellen tot ik misselijk zou worden. Zenuwachtig als voor een examen. Of, zoals je geniet van het zonnetje terwijl je weet dat Frank Deboosere een orkaan voorspeld heeft. (Jep, gebeurt hier regelmatig)
Ik denk dat veel lezeressen iets gelijkaardigs ervaren: zwangerschap voelt bij mij aan alsof mijn lichaam niet meer van mij is. Alsof ik in een ander lichaam zit. (Biedt trouwens een heerlijk excuus voor vanalles, ha.) Antropologisch gezien is het natuurlijk ook zo, ik leef niet voor mezelf, ik ben niet ‘voor mij alleen’, ik ben niet bestemd om al mijn inspanningen en lasten enkel voor mijn eigen nut te dragen.
Een ander lichaam, daarmee bedoel ik: ik vind die oorspronkelijke energie en fitheid niet meer terug, er hangt altijd een waas van moeheid over me… Waar ik vroeger trots was als ik 7 uren slaap te pakken had gekregen, is 9 uren nu nog niet voldoende... Alles wat ik ooit lekker vond, is nu precies walgelijk... (de lookvoorraad bleef wekenlang onaangeroerd). Ik heb heel specifieke eisen en voorkeuren voor de combinaties van eten, eis alleenrecht op voor het betreden van de keuken met kookoogmerk en schrijf op mijn boodschappenlijstje uitsluitend wat de echtgenoot NIET mag meebrengen… (Thomas noemt het grillen). En, o schaamte, er is die eerste weken maar een iets wat ik denk gastronomisch te kunnen verdragen: kant-en-klaarmaaltijden.
Toen ik de misselijkheid in alle hevigheid voelde toeslaan spurtte ik aldus naar de winkel om een frigo vol brolvoeding.
(Nowelja maakt zich nog steeds zorgen over mijn groenten intake, wat ik probeer te pareren door regelmatig foto’s van mijn kooksels met extra veel groensels door te sturen.)
Soms ben ik kwaad op de natuur wegens hemeltergende combinaties. Bijvoorbeeld: de zwangerschap zorgt ervoor dat ik altijd honger heb en nooit verzadigd raak, en dat hongergevoel brengt extra misselijkheid met zich mee, maar na enkele happen eten keert mijn maag zich om en moet ik acuut op de zetel gaan liggen. Zo blijf ik dus voor eeuwig in de cyclus hongerig-misselijk-hongerig.
De reactie van de kindjes?
Theodoor is met zijn eenjarig bestaantje nog te jong om iets te beseffen – al wéét ik gewoon dat hij het sinds dag 1 door had, ik voelde het aan zijn gedrag. Blijkbaar smaakt de borstvoeding dan anders (ofzoiets).
Voor Mathilde hadden we strategisch gewacht tot een week of tien. Ze toonde weinig reactie (toch in vergelijking met het enthousiasme dat haar kenmerkt bij de gemiddelde fles melk), maar vindt het wel absoluut noodzakelijk om tegen elke wildvreemde te vertellen dat er een baby’tje in mama’s buik zit.
De reactie van de echtgenoot?
’s Ochtends heel vroeg, nadat ik de eerste zwangerschapstest had gedaan, ging ik uitbundig Thomas wakker maken met het vreugdevolle nieuws. Zijn respons: ‘Ik vertrek op dienstreis. Ik ben terug ergens begin oktober.’
Geen zwangerschap zonder zorgen
Net zoals bij de vorige kindjes, word ik intens begeleid vanuit Duitsland met de volledig natuurlijke behandeling NaPro Technology.
En het is nodig.
Tijdens de eerste weken hadden we te kampen met onzekerheid of het kindje het wel zou halen. Ik had enkele alarmerende klachten gehad, en op de 6 weken echo (typisch aan NaPro; in België is de eerste grote echo pas op 12 weken) was te zien dat er een joekel van een bloedklonter aanwezig was, die de placenta grotendeels aan het losscheuren was. Het verdict van de gynaecoloog: platte rust en geen fysieke belasting, met onmiddellijke ingang. De echtgenoot kon – God zij dank – ouderschapsverlof nemen gedurende een maand zodat hij het heldenwerk kon verrichten van ons huishouden en de kinderzorg. Op de echo enkele weken geleden was dan te zien dat het hematoom volledig verdwenen was, en de baby prima groeide.
Uitstekend nieuws dus, al zou ik geen vrouw zijn moest ik me niet stiekem verder zorgen maken…
Later schrijf ik meer over de medische kant van de zaak. Het heeft me opnieuw de ogen doen opengaan over wat nodig is om een zwangerschap tot een goed einde te laten komen…
En is het al te zien?
Ik ga hier over tot een bekentenis.
Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik een maniak.
Een dikke buik moest ik krijgen, EN SNEL POTJANDORIE. Ik vergeleek mijn buik constant met die van andere dames (die sowieso minstens twintig weken langer zwanger waren dan ik), vroeg me af waarom je nooit beginnende buikjes in het straatbeeld ziet (omdat ze dan misschien nog niet opvallen, duh?), was gefrustreerd dat er niet meer volledige timelines met foto op het internet te vinden waren – ach ijdelheid der ijdelheden, waarschijnlijk te wijten aan het feit dat er toen nog geen rondstormende kinderen om me heen waren die me het hoofd konden doen richten op andere prullaria des levens. De echtgenoot heeft aan die periode uitstekende herinneringen overgehouden: iedere week dwong ik hem agressief om een foto te trekken van mijn buik.
Na de zwangerschap ontdekte ik dan dat ik al die ‘bumpies’ per ongeluk verwijderd had.
Thomas was blij.
Zoals dat gaat met een fiere mama, ben je steeds minder geïnteresseerd in de randfenomenen van het nieuwe leven – vriendinnen van mij die aan hun ‘zoveelste’ zitten, kunnen vaak niet meer opnoemen welke zwangerschapsweek het is. En zo gaat dat ook met die buik (ons huwelijk is gered). De buren zeiden een week of twee geleden al dat je het nu ‘toch al kon beginnen zien’. Maar dat is dus volgens mij enkel het opblaasbuik-effect, en ik volhard in mijn wispelturigheid dat er wel-geen-wel een buik is. Zie en oordeel zelf.
Hoger oplopende gerieflijkheidsniveaus
Sinds een week of twee, drie ben ik nauwelijks nog misselijk. (Sterkt ons vermoeden aan voor het geslacht, want bij één van de twee zwangerschappen had ik die plotse stop van misselijkheid ook, bij het andere duurde de misselijkheid zowat de hele zwangerschap voort.)
De lookvoorraad is er plots bijna volledig doorgedraaid.
En de zorgen, die zullen er altijd blijven, dus bid alsjeblieft met mij mee voor een goede afloop voor ons gezinnetje van vijf... 🙏
Dit moest onze aankondigingsfoto worden, maar in plaats van te delen in onze vreugde, keken Mathilde en Theodoor alsof de oorlog uitbrak.
Tot binnenkort,
Linde.
Dank je, lieve lezer, om deze blog door te nemen! Je kan me altijd helpen om de blog te verspreiden naar meer en meer mensen door op het hartje te klikken, een reactie toe te voegen (momenteel kan dat helaas nog niet zonder inloggen), naar hem te linken op je eigen webpagina, of hem te delen op social media via de knoppen hieronder. En Ons Thuis te volgen op Facebook natuurlijk!