Bekentenis uit het kraambed van Edward
Ik ben geen geboren moeder.
Mijn natuurlijke neiging is niet om voortdurend bij mijn kinderen te willen zijn, maar om zoveel mogelijk op m’n moederziel-alleentje te willen zijn. Mijn natuurlijke neiging is niet om me dag in dag uit te willen inzetten voor anderen en mijn tijd aan andere mensen te ‘verkwisten’ (er bestaan zo van die nobele zielen die dat uit zichzelf doen), maar om persoonlijke ambities na te streven. Ik hou van plannen maken, doelen stellen, en die gefaseerd uitwerken volgens mijn persoonlijke agenda. Kort gezegd: ik ben een typisch 21ste-eeuwse controleliefhebbende individualist.
Verder ‘smelt’ mijn hart ook niet bij het zien van kindertjes waardoor ik mezelf ogenblikkelijk totaal vergeet en me volledig ten dienste stel van die kindertjes (er bestaan zo van die nobele vrouwenzielen die dat spontaan doen). Evenmin ben ik het type persoon op wie kinderen doorgaans dol zijn en beginnen te klimmen bij de eerste de beste familiegelegenheid.
En tot slot: ik hou van stilte en rust.
Ik ben geen geboren moeder, maar kinderen zijn voor mij een keuze.
Waarvan ik weet dat het me uiteindelijk zal vervullen – veel meer dan wanneer ik mijn leven zou laten bepalen door wat IK wil, wat MIJN persoonlijke wensen en ambities zijn, mijn leven rond mezelf zou laten draaien.
En daarin volharden is zo’n enorme uitdaging voor mij, de mindset shiften, van 'mij' naar 'ons', jezelf leren wegcijferen, niet de focus leggen op wereldse prestaties maar op liefde geven, wat van een andere orde is... Dat bewijzen opnieuw deze eerste babyweken!
Met je neus op de feiten gedrukt worden:
🚼 je kan nooit even alleen zijn, zelfs voor een toiletbezoek moet er een tijdsslot gereserveerd worden bij de echtgenoot (immers, baby weigert ergens anders te slapen dan op mij).
🚼 je hebt totaal geen controle over je agenda. Je bent eventjes ‘n speelbal van de huiltjes, de krampjes en de overgeefseltjes van je kleine knaap. Ik ben een grote aanhanger van regelmaat en routine voor baby’s (en geloof in de belangrijke rol die de mama daarin te spelen heeft), maar tot op zekere hoogte blijft een baby altijd het meest onbeheersbare mysterie ter wereld.
🚼 de was staat al 2 dagen te rotten omdat je geen tijd vond ‘m uit te hangen.
🚼 je zou zo graag alle dingen die anderen (echtgenoot, kraamhulp) nu van je overnemen ‘zelluf’ doen: was plooien, eten maken, afwassen, met de andere kinderen spelen, maar dat is dezer weken nu eenmaal niet aan de orde.
🚼 aan het eind van de dag vraag je je af: wat heb ik nu eigenlijk gedaan vandaag? Het antwoord is eenvoudig: mijn baby in leven gehouden. Een wijze moeder van zeven kinderen gaf me eens de raad: “voor een baby zorgen is een fulltime job”. Met andere woorden, daarbuiten kan en mag je niet te veel verwachten. Met mijn verstand begrijp ik dit, maar een activistische persoonlijkheid kruipt waar hij niet gaan kan... lees: in de loop van de dag toch 100 keer denken ‘ik ga dit doen en daarna dat doen’ waarna je je uiteraard in dat ambitietje gefnuikt ziet, waardoor de frustratie nooit ver te zoeken is.
🚼 je leeft eventjes niet voor jezelf, maar voor iemand anders.
Foto: de oorzaak van alle problemen.
Maar dan denk ik even vooruit aan hoe we hier binnen een jaar zullen zitten, met drie aan een huisonderwijs tafeltje... 😃❤️📚🧸🚼
Respice finem, las ik bij Edward Poppe*. Over de belangrijke dingen des levens is het van belang om steeds het doel helder voor ogen te houden. Hoewel een gevulde huisonderwijstafel nu niet het uiteindelijke doel is van onze gezinsuitbreiding, is het toch op z'n minst een aangenaam zij-effect. ;-)
*Bij deze een virtueel applausje voor de familieleden die de naam van onze derde baby geraden hadden aan de hand van mijn blogpost over de zalige Edward Poppe! Chapeau!
Over een gevulde huisonderwijstafel gesproken: Eleonor schreef opnieuw een motiverende en inspirerende blog, die ik hier volgende week hoop te publiceren.
In afwachting vertrouw ik mezelf en ons gezin volledig aan jullie gebeden toe! Ruilwaar: nachtelijk lijden en moeheid opgeofferd voor al uw intenties! ;-)
Tot binnenkort,
Linde
Ik ben nu dertig geworden, dus beginnende rimpeltjes mogen al eens te zien te zijn
op een foto.
Dank je, lieve lezer, om deze blog door te nemen! Je kan me helpen om de blog te verspreiden naar meer en meer mensen door op het hartje te klikken, een reactie toe te voegen (helaas is daar inloggen voor nodig), naar hem te linken op je eigen webpagina, of hem te delen op social media via de knoppen hieronder. En Ons Thuis te volgen op Facebook natuurlijk!