Hoe zoek je rust en controle in tijden waarin je overweldigd dreigt te raken? Mijn antwoord is: vaste activiteiten. Zoveel mogelijk constanten inbouwen in je dag. Een blog over de controle kwijt zijn en hem terugvinden, en je bed opmaken.
Maar eerst: een baby update.
Baby update
Waar ik twee weken geleden nog volhield (psychologisch defensiemechanisme?) dat Isidoor geen huilbaby was, ben ik intussen van gedacht veranderd. Hij is wel een huilbaby. In de zin dat zijn ‘standaard modus van zijn’ huilen is. Tevreden zijn is een uitzondering. Hij raakt ook heel moeilijk in slaap, als hij in slaap geraakt is wordt hij vaak direct weer wakker. Daardoor is hij zelden uitgerust, en huilt hij ook uit vermoeidheid. Wat hem nog meer vermoeit natuurlijk, want huilen is vermoeiend. Zoals mijn man zei toen ik naar zijn mening peilde of Isidoor nu een huilbaby is of niet: “als je definitie van huilbaby is ‘heel de nacht wenen’, neen; als je definitie van huilbaby is ‘heel de dag wenen’, ja”.
Voor alle duidelijkheid: ik wil hier geen paniek zaaien! Het gaat goed met ons. De nachten vallen een stuk beter mee dan bij onze vorige huilbaby’s. Dat maakt het grootste verschil uit met die (veel zwaardere) periodes. Ook kan hij best wel getroost worden. Het ontwricht ons gezin dus niet. We hebben al wat ervaring hoe ermee om te gaan. We maken ons vooral geen zorgen ‘wat er nu in hemelsnaam aan de hand zou zijn’, want we weten dat er niets ernstigs aan de hand is, hoogstens wat krampjes en milde reflux. Dus de paniekfactor is er niet. Hij is gewoon niet graag een baby. Wat ik eigenlijk ten volle begrijp. Dus het zal er wel uit groeien. Maar toch is het even doorbijten…
Dan switch ik naar de positieve kant. Isidoor is een té schattig ventje, waar ik nog steeds dol op ben (al mag hij verdraaid zijn gewoonte afleren om alleen tegenover de buitenwereld zijn beste zelf te laten zien, zoals zijn broers). Hij ontwapent iedereen (ofja, ik) met zijn glimlach. Vandaag heeft hij voor het eerst luidop gelachen! Dus die goede momenten zijn er ook. Slotsom, ik ben blij.
Gebrek aan controle
Het hoeft weinig betoog dat Isidoor geen baby is waar je snel een voorspelbaar dagschema mee kunt opbouwen. Daarvoor is hij te onregelmatig en onvoorspelbaar: de ene keer na tien minuten al wakker worden uit de ochtenddut en niet meer verder willen slapen, de andere keer een uur slapen…
Dat gebrek aan controle is wat mij betreft zeker het moeilijkste aspect aan een baby moederen.
In periodes zoals deze, waarin ik weinig onder controle heb, houd ik verbeten vast aan vier zaken.
Mijn bed opmaken.
De tanden van de kinderen poetsen na het middageten.
Posten op social media en blog.
Twintig minuten voorlezen voor de kleuters (vijf en vier jaar) uit een ‘levend boek volgens Charlotte Mason’, van zodra het ergens kan ’s avonds. Lukt ongeveer drie keer per week.
Het mechanisme is eenvoudig. Net omdat ik mijn agenda niet onder controle heb, door een onvoorspelbare baby, houd ik vast aan die onveranderlijke zaken. Ze geven mij een gevoel van controle. Bijvoorbeeld het tandenpoetsen van de kinderen: er is veel wat ik niét kan doen met de kinderen momenteel, tijd nemen om hun karakter te vormen en uitvoerig te luisteren naar alles wat ze vertellen en in al hun educatieve noden voorzien – maar hun tanden poetsen na het middageten geeft mij het gevoel dat ik toch ‘on top of things’ sta.
Op social media posten: sommigen hebben het misschien gemerkt, hoe moeilijker de periode, hoe meer ik de neiging heb om van alles te zitten registreren op instagram. Mijn online aanwezigheid vervult de functie van bastion van wat ik wél kan controleren en managen en zelf sturen, in een leven thuis waar ik zeer veel niét kan controleren.
Hetzelfde voor mijn bed opmaken. Homemakers zouden allemaal een plechtig pact moeten ondertekenen dat ze nooit zullen nalaten om hun bed op te maken. Mijn bed opmaken zet de toon voor de dag. Het geeft me het signaal: ik zal productief zijn vandaag. Ik heb mijn dag in de hand. Wat er ook gebeurt, hoe slecht de nacht ook moge zijn gegaan, ik zal mijn bed opmaken.
Die vaste routines hebben een geweldig positief effect op mijn ziel. Het zijn vaste blokken die ervoor zorgen dat ik mij niet totaal overweldigd voel en het gevoel heb dat alles de dieperik ingaat. Het zijn een soort van zekerheden. Het zijn constanten.
O, hoe belangrijk is het om vaste systemen en routines te hebben!
Tot binnenkort,
Linde, voortkabbelend door de routines
Ons Thuis steunen? Druk op het hartje, laat je mening weten via de commentaren hieronder, en deel deze blog!