Over Moeilijke Honden en Licht in de Duisternis (gastblog Eleonor)

Wie de vorige gastblog van Eleonor gelezen heeft, zal zich vast de vraag herinneren naar wat jij (in casu: een thuisblijvende mama met (veel) jonge kinderen) gedaan hebt vandaag. De laatste weken komt die – aartsgevaarlijke – vraag regelmatig bij me op.

Vanmorgen bijvoorbeeld, zag ik de klok maar vooruit tikken tot bijna 9:00 uur en de kinderen raakten maar niet aangekleed, ook al was ik al van 6:00 uur op met de baby, omdat we precies niet uit de loop geraakten van verschonen, huilen en getroost moeten worden, een lekkende pamper, onverwachts terug al honger hebben, overgeven, en alles opnieuw.

Als je houdt van lijstjes afvinken en de zaken netjes op orde hebben (aanwezig!), moedertje, breng de zaken dan maar in gereedheid voor een totale verandering van mindset.

Veel erudieter (en daarna laat ik jullie beginnen aan de tweede gastblog die Eleonor schreef) werden deze verzuchtingen beschreven door Danielle Bean, in haar boek Giving Thanks and Letting Go. Reflections on the Gift of Motherhood.

‘We (mothers) understand the kinds of sacrifices, physical and mental, that make up our days. Moms know about the little things we do every day that chip away at our time, energy, and stamina until we find ourselves thoroughly depleted, sometimes with pinched nerves to show for it, but with so little in terms of tangible accomplishment.

Back when all the kids were small and I was home with them most days, I often resented Dan’s innocent question when he came home from work: “What did you do today?”

What did I do? I did absolutely nothing, actually. I scraped off the crusty crud from the bottom of the baby’s high chair. I sang the Teletubbies song seventeen times. I slithered on my belly to extract a child’s sneaker from the dust-bunny farm that lives deep beneath the couch. I answered a three-year-old’s unceasing questions about what every kind of dinosaur eats. I wiped and folded and swept and cleaned up, and then did it all again, and then a third time, just to stay one small step ahead of the mess.’

(*Wat daarop volgt in het boek is een prachtig stukje reflecties, maar dat laat ik voor toekomstige blogposts.)

Post voor vandaag dus: doodeerlijke bekentenissen over Tervuerense herders en familiechaos. Hoewel ikzelf absoluut geen hondenkenner ben (feit: bij het proeflezen van onderstaande tekst dacht ik eerst dat het om de Belgische beroepsgroep van de schapenhoeders ging). Veel inspiratie ermee gewenst, en vergeet niet om een comment achter te laten en te sharen na lectuur.

Over moeilijke honden en licht in de duisternis.

Deze winter scharrelde ik in de bib een oud boekje op dat dingen zei zoals ‘Belgische herders zijn zoals Ferrari’s. Bijzonder aangenaam om mee te rijden, maar als je op het gaspedaal drukt zoals bij een gemiddelde auto, ga je brokken maken.’ ‘Belgische herders hebben een sterke persoonlijkheid en een eigen inschattingsvermogen. Ze lijken soms ongehoorzaam, maar dat is omdat ze erg onafhankelijk zijn en gewoon een beter plan hebben dan hun baasje.’ ‘Tervuerense herders zijn de meest gevoelige, meest emotionele en in dat opzicht de moeilijkste honden van alle Belgische herders.’

Toen was het natuurlijk duidelijk dat we absoluut een Tervueren moest hebben. Een grote onafhankelijkheidsdrang, hooggevoelig en bijzonder emotioneel? Dat klonk als mijn absolute soulmate. Maar geen puppy. Alsjeblief geen puppy. Gewoon een fijne opgevoede oudere hond die ons leven geweldig zou maken.

Intussen mag het duidelijk zijn… er kwam wel een puppy. Door een speling van het lot – of niet – kwam de perfecte puppy van de perfecte fokster net op het perfecte ogenblik op ons pad. Alhoewel het een compleet waanzinnig plan leek om als volstrekt onervaren hondeneigenaren met een chaotisch huishouden en een bende kinderen een Tervuerense pup in huis te nemen, voelde het allemaal juist.

Taddy.

Na vier bijzonder pijnlijke maanden met Taddy – voluit Prime Time Shepherd's Tad of Class – heel veel brokken, heel veel rare blikken en een geweldig beschamend ontslag uit de hondenschool, kan ik echter beamen: Taddy is een fantastische hond. Dit is de hond van mijn leven. Niet alleen is ze bijzonder intelligent als je ze haar gang laat gaan (lees: ‘Zal ik de stalkat even uit de bijkeuken dragen voor jou?’), niet alleen is het een geweldige waakhond ('Oh, dit is je moeder?’, lijkt ze te denken, ‘Begrepen. Ik blaf nooit meer. Maar als de pakketbezorger onaangekondigd de deur van de bijkeuken opentrekt, mag ik wel blaffen, hé?’), maar ze sleurde mij op één van de moeilijkste momenten van mijn leven vooruit.

Op het ogenblik dat ik mezelf liever in een diepe depressie had willen laten wegglijden omdat ik het zo had gehad met het hele COVID-circus, op het ogenblik dat mijn levenslustige, intelligente en hooggevoelige vader moederziel alleen in het ziekenhuis stierf en ik klaar was om mij diep verbitterd in een hoekje terug te trekken, op het ogenblik dat ik uitgeput in het stof lag en erover dacht om niet meer recht te komen, dwong ze mij om ieder avond de zonsopgang en zonsondergang te gaan aanschouwen op onze rondes door onze weilanden. Ze eiste van mij om in plaats van mijn gewoonlijke rechtlijnige marsen tijd te maken voor lange omzwervingen door de bossen. Ze vroeg mezelf discipline, focus en emotionele beheersing aan te leren – iets wat mij tot nog toe niet bijzonder goed gelukt was. Ze bracht mij aan het lachen op de meest ongelegen momenten en leerde me om wat minder vaak een chagrijnige zuurpruim te zijn en wat vaker controle los te laten.

Na vier bijzonder intensieve donkere maanden gloort er licht aan de horizon. We zijn niet alleen. We staan niet alleen in deze moeilijke tijd. Op het moment dat de nacht het donkerste was, kreeg ik de hond van mijn dromen om mij uit de nacht te gidsen.

Lieve mens, die dit leest… Geef het niet op. Als je op dit eigenste moment geen moed meer hebt om door te gaan, vraag dan hulp. Bid, denk, droom en lach en geef nooit de hoop op. Op het moment dat de nacht het donkerste is, is de redding al nabij.